Zaproszenie na Mszę Św.

Święty Jan Paweł II, największy z Polaków, kanonizowany 27 kwietnia 2014 roku wprowadzi nas w refleksję nad sensem przemijania i rzeczywistością życia wiecznego.

W bardzo osobistym, poetyckim traktacie, w „Tryptyku rzymskim” papież zawarł przesłanie na trzecie tysiąclecie, umożliwiające człowiekowi odkrycie sensu miłości, cierpienia, śmierci i życia wiecznego. Papież mówi o początku i kresie życia, o tajemnicy stworzenia i ciągłego stwarzania świata i człowieka, o przeznaczeniu i sądzie ostatecznym.

W Tryptyku Jan Paweł II staje się bliskim człowiekowi przewodnikiem, prowadzącym każdego z osobna w stronę Boga. Słowa: „A przecież nie cały umieram. To, co we mnie niezniszczalne trwa” odnoszą się szczególnie do śmierci. Czytając tryptyk wchodzimy w wewnętrzne przekonanie, że w wędrowaniu na tej Ziemi nie jesteśmy sami. Zawsze czuwa nad nami Ojciec i Przewodnik, który poprowadzi, chwyci za rękę. Medytacja Ojca Świętego nad Sądem Ostatecznym daje pewność, że wciąż trwać będzie w człowieku to, co niezniszczalne. Pozwolić działać w sobie Tajemnicy, to pokazać dzisiejszemu światu to, co prawdziwe, dobre i piękne. Otworzyć oczy, uszy i serce na zdumienie tym, co autentycznie ma zachwycać, to odkryć cząstkę obrazu Ojca we własnym obliczu i obliczu drugiej osoby. Przyjąć tę prawdę znaczy iść do góry, pod prąd, przechodząc przez śmierć do życia, które trwa wiecznie.

„Tryptyk rzymski” zbliża czytelnika do Tajemnicy, do myślenia o umieraniu, przemijaniu, wieczności. Przemijanie ma sens. Śmierć jest częścią życia.

Zatrzymaj się na chwilę w pędzie. Zamilcz w skupieniu i refleksji. Otwórz się na prawdę i sens. Nasze życie wydaje się być nie tyle trwaniem w sensie, ile nieustanną walką o sens – sens życia, istnienia, działania. Sens ma nie tylko nasze życie w każdym jego stanie i przejawie, ale pełne sensu jest także przemijanie. Jan Paweł II swym niezwykłym odchodzeniem nadał najgłębszy sens własnemu przemijaniu. Tym sensem obdarzył także przemijanie nasze. Pokazał jak żyć, ale i jak umierać. Uwolnił nas od panicznego, ludzkiego lęku przed przemijaniem. Jego „Nie lękajcie się!” zyskało głębszy wymiar. Nie lękajcie się – Boga, siebie, innych, cierpienia, starości, przemijania, śmierci. Własnym odchodzeniem umocnił w nas wiarę w nieprzemijalność, w ocalenie tego, co w człowieku najistotniejsze. Pokazał, że życie nie kończy się, ale przemienia. Śmierć nie jest i nie może być końcem wszystkiego. Śmierć jest powrotem do Domu Ojca. Powrotem po ludzku trudnym i bolesnym, ale pełnym ufnego spokoju i zawierzenia. Myślał o śmierci ze spokojem, z  radością o spotkaniu z Panem, którego by pewien i oczekiwał z wielką ufnością. Z jednej strony Ojciec Święty czuł i zdawał sobie sprawę z ciężaru odpowiedzialności za losy Kościoła i świata; z drugiej miał świadomość swojej ludzkiej kruchości, słabości i konieczności śmierci. Miał odwagę niczego przed światem nie skrywać, bo najpierw powierzył to wszystko Bogu.

Niech ta refleksja Jana Pawła II pomoże przeżywać sens naszego życia i umierania w Panu. „Jeśli żyjemy, żyjemy dla Pana, jeśli umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc, i w śmierci należymy do Pana.” Zawierzmy naszą codzienność, trudną, niezrozumiałą, bolesną, przepojoną cierpieniem, bólem Jezusowi Chrystusowi. Tylko w Nim i z Nim możemy zrozumieć tragiczne śmierci, męczeńskie, które dotykają chrześcijan na całym świecie, walkę i manipulację życiem ludzkim,  niszczenie rodziny i godności człowieka…

Boże, napełnij nas swoją mądrością, błogosław i udzielaj pokoju dniom naszym. Matko Boża Bolesna ochroń nas swoim płaszczem i przytulaj do swego Matczynego Serca. Święty Janie Pawle II wstawiaj się za nami u Boga bogatego w Miłosierdzie.