OPIEKA HOSPICYJNA - by godnie żyć do śmierci.

Co to jest opieka hospicyjna?

• To wszechstronna opieka nad chorym w terminalnym okresie choroby, w której zakończone jest leczenie przyczynowe, a konieczne jest leczenie objawów związanych z postępem choroby.

• Opieka hospicyjna nie wyręcza, ani nie zastępuje rodziny , lekarza rodzinnego, ale ją uzupełnia.

 

Celem opieki jest:

• Zapobieganie bólowi i innym przykrym objawom choroby.

• Uczynienie godnym ostatniego okresu życia chorego.

• Wspomaganie rodziny i ich wysiłku towarzyszenia.

 

Aby towarzyszyć:

• Nie wystarcza sama wiedza,

• Obok umiejętności potrzebne jest serce,

• Potrzeba ludzi dojrzałych do udzielania pomocy, szanujących życie od poczęcia, aż do naturalnej śmierci.

• Ruch hospicyjny pragnie skupiać takich ludzi.

 

Kto pomaga hospicjum:

• Wolontariusze - poprzez bezinteresowną pomoc ofiarowaną choremu i rodzinie w bezpośredniej posłudze pacjentowi, jak i przez wykonywanie prac administracyjnych, organizacyjnych związanych ze zdobywaniem funduszy na prowadzenie opieki.

• Społeczeństwo – ofiarując własne środki finansowe na opiekę hospicyjną.

• Firmy - przekazując fundusze na działalność Hospicjum, dary rzeczowe, a także świadcząc nieodpłatne usługi.
   

Formy opieki hospicyjnej:

• Hospicjum Stacjonarne,

• Hospicjum Domowe,

• Poradnia Hospicyjna - realizujemy tyko tą formę pomocy,

• Oddział Opieki Dziennej.

 

Opieka Hospicyjna jest opieką zespołową. W skład zespołu wchodzi: lekarz, pielęgniarka, kapłan, psycholog, rehabilitant, pracownik socjalny, wolontariusz. Zespół hospicyjny stale podnosi swoje kwalifikacje i pogłębia formację duchową.

Opieka hospicyjna jest BEZPŁATNA dla chorego i jego rodziny.

Łacińskie słowo hospes oznacza gościnę, ale to niekoniecznie miejsce, to raczej pewien szczególny sposób sprawowania opieki nad cierpiącym chorym zbliżającym się do śmierci, nad jego bliskimi w czasie sprawowania tej opieki i w okresie żałoby.

Hospicjum to:

• Współczucie z chorym cierpiącym ( ale nie litość);

• Otwarcie swojego serca na jego potrzeby i udzielanie mu w nim gościny;

• Dar czasu i obecności – dar siebie, swojego serca, dar miłości, a więc dzielenie się tym, czym sami zostaliśmy obdarowani;

• Łagodzenie dokuczliwych objawów;

• Gotowość słuchania i milczenia, a także szczerej rozmowy, gdy chory wyraża taką wolę;

• Kroczenie z chorym jego własną drogą, w tempie przez niego wyznaczonym, bez pośpiechu i ponaglania;

• Całkowita akceptacja chorego bez względu na jego przekonania, wyznanie, wygląd, stan psychiczny;

• wreszcie wyraz zdecydowanego sprzeciwu wobec eutanazji, do której może prowadzić nie współczucie, lecz sentymentalna litość, bezduszność, względy ekonomiczne.