OPIEKA HOSPICYJNA - by godnie żyć do śmierci.
Co to jest opieka hospicyjna?
-
To wszechstronna opieka nad chorym w terminalnym okresie choroby, w której zakończone jest leczenie przyczynowe, a konieczne jest leczenie objawów związanych z postępem choroby.
-
Opieka hospicyjna nie wyręcza, ani nie zastępuje rodziny , lekarza rodzinnego, ale ją uzupełnia.
Celem opieki jest:
-
Zapobieganie bólowi i innym przykrym objawom choroby.
-
Uczynienie godnym ostatniego okresu życia chorego.
-
Wspomaganie rodziny i ich wysiłku towarzyszenia.
Aby towarzyszyć:
-
Nie wystarcza sama wiedza,
-
Obok umiejętności potrzebne jest serce,
-
Potrzeba ludzi dojrzałych do udzielania pomocy, szanujących życie od poczęcia, aż do naturalnej śmierci.
-
Ruch hospicyjny pragnie skupiać takich ludzi.
Kto pomaga hospicjum:
-
Wolontariusze - poprzez bezinteresowną pomoc ofiarowaną choremu i rodzinie w bezpośredniej posłudze pacjentowi, jak i przez wykonywanie prac administracyjnych, organizacyjnych związanych ze zdobywaniem funduszy na prowadzenie opieki.
-
Społeczeństwo – ofiarując własne środki finansowe na opiekę hospicyjną.
-
Firmy - przekazując fundusze na działalność Hospicjum, dary rzeczowe, a także świadcząc nieodpłatne usługi.
Formy opieki hospicyjnej:
-
Hospicjum Stacjonarne,
-
Hospicjum Domowe,
-
Poradnia Hospicyjna - realizujemy tyko tą formę pomocy,
-
Oddział Opieki Dziennej.
Opieka Hospicyjna jest opieką zespołową. W skład zespołu wchodzi: lekarz, pielęgniarka, kapłan, psycholog, rehabilitant, pracownik socjalny, wolontariusz. Zespół hospicyjny stale podnosi swoje kwalifikacje i pogłębia formację duchową.
Opieka hospicyjna jest BEZPŁATNA dla chorego i jego rodziny.
Łacińskie słowo hospes oznacza gościnę, ale to niekoniecznie miejsce, to raczej pewien szczególny sposób sprawowania opieki nad cierpiącym chorym zbliżającym się do śmierci, nad jego bliskimi w czasie sprawowania tej opieki i w okresie żałoby.
Hospicjum to:
-
Współczucie z chorym cierpiącym ( ale nie litość);
-
Otwarcie swojego serca na jego potrzeby i udzielanie mu w nim gościny;
-
Dar czasu i obecności – dar siebie, swojego serca, dar miłości, a więc dzielenie się tym, czym sami zostaliśmy obdarowani;
-
Łagodzenie dokuczliwych objawów;
-
Gotowość słuchania i milczenia, a także szczerej rozmowy, gdy chory wyraża taką wolę;
-
Kroczenie z chorym jego własną drogą, w tempie przez niego wyznaczonym, bez pośpiechu i ponaglania;
-
Całkowita akceptacja chorego bez względu na jego przekonania, wyznanie, wygląd, stan psychiczny;
-
wreszcie wyraz zdecydowanego sprzeciwu wobec eutanazji, do której może prowadzić nie współczucie, lecz sentymentalna litość, bezduszność, względy ekonomiczne.